Beste Reislog lezers,
Dit reislog gaat over een reisje door midden Duitsland, in deze streek waren we al eens eerder geweest toen de kinderen nog klein waren en later nog een keer met mijn ouders.
Een tip, ga eens op een foto staan en druk dan tegelijk op Ctrl en + en nog een keer en nog een keer, terug met Ctrl en 0. Succes.
Verslag van onze reisje van 15 september tot 2 oktober 2020
Het begon met een reis-etappe door Nederland:
Apeldoorn, Dinsdag 15 - vrijdag 18 september
We reizen vandaag naar Apeldoorn, zo vaak ons startpunt van de reizen die we gemaakt hebben, deze keer vanwege een verjaardag en omdat de auto eerst nog even door de APK moet. Een verjaardag - van onze enige kleindochter - is altijd leuk natuurlijk en voor een reis de auto nog even laten nakijken kan ook heel nuttig zijn. We staan op 't Veldhoentje, een mini-camping in De Beemte, en het weer is heerlijk.
We bezoeken oude kennissen en genieten van het verjaardags-feestje. We hebben het zo druk dat een bezoekje aan de stad er zelfs niet in zit deze keer.
De APK is snel gedaan en we kunnen op weg, de volgende etappe gaat naar Vierhuizen.
Vierhuizen, Vrijdag 18 - maandag 21 september
We reizen vandaag naar Vierhuizen, ook deze reis is om reden van een verjaardag nu van een kleinzoon. Het weer is nog steeds prima en onze dochter komt met de kinderen naar de camping op Vierhuizen, erg gezellig, met een drankje èn in de zon. Voor de kinderen is er een ijsje maar dat heeft de reis van de winkel in Zoutkamp naar Vierhuizen - ondanks de koeltas - maar nauwelijks overleefd.
De zaterdag is het de hele dag verjaardag, taart, drankjes en goed gezelschap. Het gras moet eigenlijk ook wel gemaaid en dus, ach waarom ook niet.
Zondag, het weer is nog steeds heerlijk en we plannen een reisje door het vlakke maar heel mooie noordelijk Noord-Nederland: Zoutkamp, daarna zo dicht mogelijk langs de voormalige Lauwerszee, naar Anjum, naar Paesens-Moddergat en uiteindelijk Dokkum.
Zoutkamp is nog steeds een beetje een vissershaven, maar het is vooral een haven voor de pleziervaart en ook het grote aantal vakantie- en villa-parken in de nabije omgeving zeggen voldoende, het is hier gezellig, rustig en heel mooi. Vooral de vogelaars zijn dol op dit gebied dat zich kenmerkt door unieke vogels.
Ook Paesens-Moddergat is een oude vissersplaats, al is daar nu niet veel meer van de te zien. Het riviertje dat ooit de scheiding was tussen Paesens en Moddergat is volledig verzand en de vissersschepen liggen in Zoutkamp.
In Paesens is een klein maar leuk cafeetje met een klein maar zonnig terras en dus.....
De reis gaat verder, door de binnenlanden naar Dokkum. In Dokkum is het echte zondag, alles is dicht behalve de café's en daar zit dan ook half Dokkum, er is bijna geen plaats meer op de terrassen. Bijzonder is wel dat een flink aantal schepen 'omgetoverd' zijn in een gezellig terras op het water, toch een unieke plaats.
Naar Hameln, Maandag 21 september
We reizen vandaag naar Hameln, we waren hier in 1983 met de kinderen. We stonden toen met onze Alpen Kreuzer in Holzminden en Hameln was een mooi dagje uit. We staan op een camping net buiten Hameln: Am Waldbad, waar we halverwege de middag aankomen. De aangewezen plaats is een beetje ongelukkig gelegen en dus naar een andere plaats. Ik vraag me af waarom op een bijna lege camping zo moeilijk gedaan moet worden, alsof er nog een tiental reserveringen zijn die plaats moeten krijgen. Als we staan blijkt ons kachelpijpje verdwenen te zijn, en lage tak heeft het er af getild, gelukkig is het nog heel. Ja je kijkt wel vooruit maar nooit genoeg naar boven. We halen water en even later zitten we in de zon op ons privé terras aan de thee. We krijgen informatie dat er iets buiten Hameln een fraai en oud kasteel is, Haemelschenburg, omdat het - ook hier - vanwege de Corona op afspraak moet, maken we meteen een afspraak voor een bezoek om elf uur de volgende dag. Morgen weer een dag, dag.
Hameln, Dinsdag 22 september
We zijn al vroeg bij de "Anmeldung" en hebben alle tijd om de watermolen, het kunstwinkeltje, de timmerwerkplaats en de fraaie wilde tuin te bekijken. Precies om elf uur begint de rondleiding.
De mevrouw heeft ook een mondkapje voor, spreekt niet heel erg duidelijk en dus... gaat veel van haar verhaal aan ons voorbij. Toch is het goed te zien dat dit - ook al is het oorspronkelijk uit de vijftiende eeuw, erg funktioneel ingericht is, hal, jachtkamer, bibliotheek, eetkamer en salon. Alles ziet er prima uit, het wordt goed onderhouden, je zou er zo in kunnen. Na de rondwandeling gaat de reis eerst naar Emmerthal, een klein dorpje, want we hebben bezine-nood. We bestellen daar ook een kopje koffie, het is inmiddels kwart over twaalf. Daarna naar Hameln....
We waren hier dus al eerder, lang geleden, maar we herkennen bijna niets meer. Wat is het veranderd, de Backer-strasse, een historische straat met talloze fraaie vakwerkhuizen, is nu één groot terras
geworden. Terras links, terras rechts enz. enz. De leuke kleine winkeltjes, allemaal verdwenen. Ook de Osterstrasse, waar we in 1998 met mijn ouders op het enige terras zaten is een groot winkelcentrum geworden met opnieuw talloze terrassen. 's Middags maken we nog een 'rondvaart' op de Weser, we hebben lang getwijfeld, is het wel leuk, nou, om heel eerlijk te zijn, nee. Helaas, Hameln is het niet (meer) voor ons.
Bodenwerder en Bad Pyrmont, Woensdag 23 september
Vandaag naar Bodenwerder, ook één van die plaatsen die we in 1983 en in 1998 bezochten. Bodenwerder is eigenlijk alleen maar bekend van de Baron von Munchhausen, de grootste fantast, die met zijn verhalen over zijn belevenissen talloze mensen vermaakt heeft. De Baron die zichzelf met zijn paard uit het moeras tilt, de Baron die op een kanonskogel een belegerde stad bespied enz.
We krijgen bij de VVV een prima stadplattegrond met een route langs alle belangrijke en vooral historisch mooie huizen.
We hebben er een heel mooi zonnetje bij, dus op pad, als één van de eerste bijzondere objecten zien we een van de eerste elektriciteit centrales, een stoommachine met een flinke generator er aan die het stadje van elektriciteit voorzag. Overal in het stadje (5000 inwoners) staan bronzen beelden die de verhalen van de Baron uitbeelden. op de route die we lopen komen we ook langs de oever van de Weser en zien het restaurant waarvan we zeker zijn dat we daar met mijn ouders koffie met gebak gehad hebben, het ziet er nu helaas wat troosteloos uit. De route doorkruist het hele stadje met panden zelfs uit 1484 en het ziet er nog goed uit, ofschoon er jongere panden zijn die echt nu gerestaureerd moeten of 't is te laat.
We lopen de route verder en komen bij een kerkje eigenlijk buiten het dorp, het is echter precies twaalf uur en dus gaat het op slot, de beheerster komt net naar buiten gelopen. Ik zeg, jammer, we zijn van zo ver gekomen en nu kunnen we dit mooie kerkje niet bewonderen. Komt u vanmiddag om drie uur maar terug, dan gaat het weer open zegt de mevrouw. Ja, voor vanmiddag hadden we plannen elders en morgen reizen we verder naar Goslar. Nu begint haar trots op te spelen en na enig wikken en wegen, komt de sleutel weer uit de tas en krijgen we zowaar een royale privé rondleiding, geweldig.
Na het kerkbezoek gaan we naar het 'centrum' voor een lunch, in het eerste restaurant werken twee zeer ongeïnteresseerde jongelui, die geen enkele moeite doen om je te bedienen, dus. Bij het volgende restaurant loopt een jong en enthousiaste meisje dat in haar eentje alle gasten prima helpt. We krijgen hier een lekkere lunch.
Na de lunch gaan we naar Bad Pyrmont, goed bekend in NL vanwege het huis Van Waldeck Pyrmont, waar ene Emma vandaan kwam, de vrouw van Willem III. We parkeren de auto gemakkelijk op een groot parkeerterrein niet ver
van het Schloss, onze bestemming. Het Schloss is echter in onderhoud en dus is maar een deel te zien. Het
Schloss is ook niet zo heel bijzonder, de kamers zijn amper 'aangekleed' en dus oogt alles een beetje als een museum en niet als een Schloss, helaas. Na twintig minuten staan we weer buiten en gaan op zoek naar het "Kurpark". Na wat vragen vinden we de ingang en we mogen naar binnen. Onze eerste gang is naar het
Theehuis, een schitterend huis dat nu als Theehuis in gebruik is. Het is er druk en vanwege de Corona mogen er maar weinig mensen op het terras. We wachten even en krijgen een mooi plaatsje van de vriendelijk serveerster, die zich - ook al - de benen uit het lijf loopt omdat ze én alleen is én omdat het zo druk is.
We mogen blijven tot 10 uur 's avonds maar dat halen we niet, ofschoon dat wel heel goed mogelijk is, wat een schitterend aangelegd park én met zoveel bloeiende planten en struiken én kunstwerken. Wat een schitterende dag. Tot morgen.
Naar Goslar, Donderdag 24 september
Naar Goslar, het is maar een kort ritje en om twee uur staan we al voor de slagboom van de Harz Camp Goslar. Een camera registreert ons kenteken en de slagboom gaat open. Leuk, er is geen mens te zien, en dat blijft ook zo. De camping is opnieuw aangelegd en er is nergens een bordje dat naar je plaats verwijst, er zijn vier paden, welke moet ik hebben. We stoppen bij het toiletgebouw (ook gloednieuw) en vragen even bij een meneer die water haalt. Hij wijst ons de weg maar zegt wel, haal nu water want er is nergens op de camping een kraan. Dus tappen we de watertank zo vol als 't kan en zoeken onze plaats. De caravan moet eigenlijk op het grevel staan maar dat is zo scheef dat we 'm maar op het vlakkere gras plaatsen. We zien heel veel caravans en campers die 'beentje gelicht' zijn. Het weer is goed, het is nog vroeg dus naar de stad. We vinden snel een parkeerplaats en verkennen deze best grote en mooie stad.
Ook hier veel en veel mooie en goed onderhouden vakwerk huizen die voor allerlei doeleinden in gebruik zijn, restaurant, kledingwinkel, bibliotheek, kunsthal enz. Ofschoon er best veel terrassen zijn is het niet zo erg als in Hameln gelukkig. Er zijn ook een flink aantal fraaie kerken die echter vanwege de Corona gesloten zijn, jammer.
Dan nog even een winkel zoeken voor de dagelijkse boodschappen, maar ook die zijn er genoeg, alleen wel buiten dit mooie centrum. Het is al bijna zes uur als we de REWE uit lopen met de gewenste dingen. Morgen weer een dag.
De Harz, Vrijdag 25 september
De Harz beleven is door de Harz wandelen, fietsen of rijden. We gaan maar rijden want een ommetje van 188 km is niet voor onze benen weggelegd.
De eerste stop is een stuwdam met daarachter natuurlijk een stuwmeer. Maar - ongetwijfeld door de lange droge zomer - het meer is niet erg vol, jammer of logisch, geen idee. Er is bij deze stuwdam ook een restaurantje maar dat is gesloten, Corona? We gaan verder, komen langs meerdere campings die aan het stuwmeer liggen. Dan een dorpje, Altenau, het is een grappig dorpje, twee of drie straten maar wel een gemeentehuis met een wc er onder, wat een geweldig idee, ook iets voor NL. Het is vooral een wintersportplaats begrijpen we. Er is een winkel, dus wat boodschappen doen. We gaan verder en even later
is daar een prachtige parkeerplaats bij de aanlegsteiger van de rondvaartboot die normaal over het stuwmeer tochtjes verzorgt, maar nu even niet. We parkeren en genieten even van onze eigen koffie met een lekker koekje erbij. Wat kan genieten toch eenvoudig zijn.
We rijden verder, puur genieten van de schitterende natuur van de Harz en komen bij het Torfhaus, het bezoekerscentrum van het Nationaal Park De Harz. Echter wat je hier nou kunt doen, dus we vragen in het Torfhaus. Het blijkt, je kunt er wandelen naar de 'berg' Brocken, 800 m hoog. Het is zo'n 8 km enkele reis, dus bijna zes uur wandelen volgens de medewerker van het Bezoekerscentrum en dat willen we niet. Er is ook nog een stoomtreintje dat vanuit Wernigerode naar de Brocken gaat. Nou dat dan maar een andere keer. We stappen in de auto en vervolgen onze route.
De route naar Stolberg is 52 kilometer maar werkelijk schitterend, dichte bossen afgewisseld met fraai vergezichten over velden, kleine dorpjes, dan weer verspreid liggende woningen.
Zo komen we uiteindelijk in het stadje Stolberg waar we gemakkelijk parkeren. Iedereen in NL moet wel van Juliana van Stolberg gehoord hebben. Zij was de moeder van Willem van Oranje, ze woonde op het kasteel in Stolberg. Een loopje naar het toeristenbureau en we weten weer alles van het stadje. Het is erg mooi, natuurlijk veel vakwerkhuizen, maar weinig toeristisch en dat maakt het eigenlijk leuker.
We vragen waar het kasteel is en de mw. van het toeristenbureau geeft ons de route te voet aan, echter als we die volgen blijkt die versperd vanwege de verbouwing van de kerk. Dus toch maar met de auto. Het is wel een heel stijle weg maar we komen er heelhuids. Later blijkt dat we van een andere weg gebruik hadden moeten maken.
Het kasteel wordt ook flink aangepakt, gerestaureerd, en dat heeft zijn resultaten al gehad, er zijn al zalen die werkelijk prachtig zijn.
De mevrouw van het kasteel wijst ons snel de weg door het kasteel en vind het eigenlijk heel leuk dat wij Nederlanders nog zo geïnteresseerd zijn in Stolberg, terwijl het al meer dan 500 jaar geleden is dat Juliana in Stolberg geboren is. We komen door de rode zaal die heel mooi ingericht is, je ziet Juliana van Stolberg er zo lopen. Het kasteel heeft ook een klein maar leuk kappeletje. Eén zaal is nog vollop in restauratie maar ook buitenom moet alles nog gedaan worden. Na drie kwartier hebben we alles wel gezien en gaan we verder met onze route door de Harz.
De volgende stop wordt Quedlinburg, een meer dan 1000 jaar oude stad, natuurlijk voorzien van talloze vakwerkhuizen. De natuur waar we door rijden is zo mooi dat we hier echt nog een keer terug komen, al die kleine dorpjes die we zien of waar we langs rijden, zo uitnodigend. In Quedlinburg parkeren we de auto in een soort privé
garage, straks maar zien wat dat gaat kosten. Te voet bereiken we snel het centrum, een groot marktplein waar ook het toeristen bureau is. Snel een plattegrond gehaald en een kopje slappe koffie. Daarna de stad verkennen. We snappen er niks van, de straten lijken niet te kloppen, vreemd. Het blijkt even later dat het 'Rathaus' wat vreemd ingetekend is en daarom houden we de kaart op de kop. We komen door leuke smalle steegjes, de Juden Gasse, de Stieg en de Hölle (oftewel de Hel) en komen uit bij de Marktkerk St. Benidictus. Natuurlijk gaan we de kerk even bekijken en steken ook graag een kaarsje op, wij weten wel voor wie. We 'scoren' een ijsje en vervolgen onze speurtocht door smalle maar leuke straatjes en komen zomaar voor een als kasteel uitziend hotel, het is Schlosshotel "Zum Markgrafen". Na wat speuren vinden we de weg terug naar de auto, betalen de parkeerkosten, 2 euro, en gaan naar de car 60 km.
Het was een schitterende dag in een schitterende natuur met fraai stadjes en dorpjes, zeker de moeite waard om nog eens terug te komen.
Goslar Rammelsberg, Zaterdag 26 september
Het is beloofd en het is gekomen, regen, dan is een stadswandeling niet echt leuk maar in Goslar is het Rammelsberg mijnmuseum en ik heb al kaarten besteld. Het is niet ver van de camping en we zijn er snel. Parkeren, kaartjes afhalen.... nee, geen reservering van u ontvangen..... maar per mail heb
ik .... o mail, dat lezen we pas op maandag...... Maar er zijn kaarten en we worden ingeboekt voor twee rondleidingen, eerst hebben we nog alle tijd om de fabriek te bekijken voor zover toegankelijk. De eerste rondleiding begint om half twaalf en een man in 'pak' - witte broek, witte jas, witte helm - laat ons zien hoe de aandrijving van de liften in de schachten werkte op waterkracht, waarlijk een sterk staaltje
techniek, eerst was het waterrad buiten maar toen werden de kabels te lang, toen maar een water-tunnel gemaakt en het rad midden in de berg geplaatst - plankje voor plankje op gebouwd. De man heeft dat werk zelf gedaan en dat helpt bij de uitleg. Na de rondleiding rennen we naar het restaurant waar we gelukkig als eerste aan de beurt zijn, rijst met curry-saus en kip. Daarna wordt de wachtrij snel langer en wachten mensen wel twintig minuten op een hapje of een drankje. Om twee uur is de volgende rondleiding, het eerste stuk gaat met een treintje naar de plaats waar de gedolven erts naar boven kwam en in kleine wagentjes van het treintje 'gemikt' moet worden. En dan te bedenken dat een brok erts gemakkelijk 25 kilo weegt. Helaas is deze man in 'pak' slecht te verstaan door het mondkapje, jammer.
De mijn heeft ruim 1000 jaar bestaan en pas in 1988 gesloten, er is meer dan 24 miljoen ton erts gedolven, het grootste deel koper en zink en lood, een beetje zilver en een fractie goud. Echter 0,01% van 24.000.000 ton is 2400 ton goud, tegen de goudprijs, best een leuke bijverdienste.
In een ander deel van het complex draait nog een filmpje uit de tijd dat de mijn nog operationeel was, voor een deel herken ik het wel van mijn werk bij de Hoogovens en de Staatsmijnen, stoffig en ongezond werk. Mijnwerkers in Limburg leven gemiddelde twee en een half jaar korter dan in andere beroepen.
Na deze mooie en leerzame dag, met deels herkenbare elementen, gaan we nog even naar de REWE voor wat boodschappen en dan terug naar de car. Morgen weer een reisdag.
Naar Bad Karlshafen, Zondag 27 september
Naar Bad Karlshafen, is het net iets meer dan 100 kilometer, dus vertekken we laat en nemen onderweg een flinke pauze met meegebrachte broodjes. Het is drie minuten voor twee als we voor de slagboom staan, na exact drie minuten gaat het kantoor open, ja, je bent in Duitsland, en daar is twee uur twee uur. We checken in, de man wijst ons een mooie plek aan de Weser, direct aan het water, erg mooi.
We gaan direct de stad in, ook hier waren we met mijn ouders in 1998, en net als toen beklimmen we
weer de Hugenoten toren, er is niks veranderd, het pad is nog steeds bijna onbegaanbaar, voor de laatste klim haakte mijn moeder af, bij een bankje wachtte ze geduldig tot we terug kwamen. Het is bijna een half uur om de toren te bereiken. De toren ziet er nog steeds prima uit, het hek is open en de trap naar boven is stevig. Foto hier, foto daar. En weer terug, Bad Karlshafen verkennen. Het is zondag en erg rustig, de stad bestaat al van voor 1717 en had de naam Sieburg, de oprichter van de stad graaf Carl von Hessen had er een haven aan laten leggen en daarom werd de stad in 1717 Carlshafen genoemd. Pas in 1977 mocht de stad zich Bad Carlshafen noemen vanwege de kuurbaden met zoutoplossingen. De eerste inwoners waren Hugenoten,
die gevlucht waren uit Frankrijk.
We bezoeken het Rathaus, waarachter zich een kleine tuin bevindt, bijzonder is dat hier een replica staat van een perpetuum mobile. Rond 1690 bouwde ene Johan Bessler een perpetuum mobile en werd door graaf Carl uitgenodigd dat te verbeteren. Echter toen Isaac Newton en Tsaar Peter de Grote het wilden laten onderzoeken kreeg Bessler - die zich Orffyreus noemde - een woede aanval en verwoeste zijn creatie. Terug naar de camping, de dag is om, tot morgen.
Zuid-west van Bad Carlshafen, Maandag 28 september
Vandaag willen we een route door de natuur maken maar beginnen met een bezoek aan de Skywalk en de stad Beverungen. De Skywalk is in 2011 gebouwd 80 meter boven de Weser op de rotsen, er zijn twee paden naar toe, de ene is de zg. klippen stieg, een stijl pad door bos en over rotsbodem, de andere is gewoon per auto naar het bijgelegen parkeerterrein. Wij kiezen voor het laatste want we hebben nog meer plannen voor
vandaag. Het ritje duurt maar kort en de wandeling naar de Skywalk is ook kort maar het uitzicht over de Weser naar Bad Carlshafen en Beverungen is geweldig. We maken nog een praatje met een man 'op leeftijd' die de Klippenstieg gedaan heeft en zijn reisgenoten onder laat wachten, ja ook een oplossing.
We gaan door naar Beverungen, ook weer een stad van vakwerkhuizen, er is één grote doorgaande straat, mooi maar vol met doorgaand verkeer, niet echt leuk. We lopen een paar zijstraten in, zien leuke huizen, praten
even op het toeristenbureau, zien een fraaie kerk, die we natuurlijk even bezoeken. Dan is het inmiddels tijd voor de lunch, dus even naar het bakkertje op de hoek, waar we inderdaad een prima lunch krijgen.
Na de lunch gaan we weer in ons blik zomaar een stukje rijden naar het zuidwesten. Na een tijdje zien we in de verte een vreemde 'bult', wat is dat, kunnen we daarheen, waar is het precies. We stellen de Tomtom een paar keer opnieuw in en komen op enige afstand langs de 'bult', dan is er plotseling een kleine zijweg naar
een parkeerplaats. En ja hoor, daar begint een wandeling naar de top van de 'bult', die Desenberg heet. We hadden van afstand al gezien dat er een soort burcht op staat, die we na een klim van een half uur eindelijk bereiken. Er is helaas geen enkele informatie over de periode waarin de burcht, die Desenburg genoemd wordt, gebouwd is, wie er woonde enz. Maar het uitzicht is er fantastisch, het is alsof we een helikopter view hebben over het landschap.
We wandelen weer naar beneden en gaan naar Warburg, de auto is snel geparkeerd en het eerste pand is een café, "Time Out", dus even een time-out. Koffie met Apfelstrudel, overigens wel eens lekkerder gehad. Nu de stad in, best leuk, veel kleine winkeltjes in fraaie historische panden, wandelen hier is een feest. Als we
bij de kerk staan te kijken naar een lelijk kubus-gebouw, blijkt dat het toeristenbureau. Wat een lelijk ding zeg ik, dan is er een meneer die dat hoort en hij komt op me af, hij zegt: u heeft groot gelijk, een bom er onder, maar u kunt daar wel een gratis kaart krijgen van de stad met alle bezienswaardigheden. Hij is aardig maar komt zo dicht bij mij staan dat ik denk: anderhalve meter..... en probeer van hem af te komen, waarom zo oververstandig doen? We maken ons rondje door Warburg zonder kaart af maar Warburg is wel een leuke stad, zeker een stad om nog eens terug te komen.
We vermijden alle B-wegen en gaan over talloze lokale wegen naar Bad Carlshafen, we willen nog even bij de burcht Krukkenburg kijken, ook een oude ruïne waar maar weinig van bekend is. De weg erheen is heel smal en heeft een stijgingspercentqge van 25%, vandaag even geen Krukkenburg. Tot morgen.
Zuid-oost van Bad Carlshafen, Dinsdag 29 september
We maken vandaag een rondje via Trendelburg, Hofgeismar, Grebenstein en Immenhausen naar Hann. Munden. Bij Hofgeismar komen we plotseling langs - al weer een kasteel - , het is de Sababurg - oftewel het Doornroosje
kasteel, helaas is het gesloten. De route is prachtig en het weer is ook prima, beter dan verwacht. In Hann. Munden vinden we snel een parkeerplaats Am Feuerteich, aan de rand van het centrum, kost wat maar dan heb je ook wat. In minder dan een kwartier staan we op de hoofdstraat, de Lange Strasse maar als we voorbij de Stadtbäckerei Konditorei
Mengel komen merken we dat het lunchtijd is, dus snel naar binnen, mondkapje op, plaatsje zoeken, bestellen, mondkapje af. Het lijkt bizar, het is een wonderlijke tijd, maar voor Duitsland is de kaart voor
Corona geel en voor NL (dat altijd een grote mond heeft) is de kaart rood gekleurd, niet zo best. De lunch
smaakt prima. Op zoek naar het toeristenbureau komen we langs de St. Blasius kerk, dus even kijken. Bij het toeristenbureau krijgen we een kaart met een soort stadwandeling en bezienswaardigheden. Maar allereerst mogen we het Rathaus - dat uit 1610 stamt - van binnen bekijken,
overal mogen we zomaar rondlopen. Het is niet echt ingericht maar er hangen wel een paar interessante
schilderijen over het leven in vroeger tijd. In de kelder zou zich een brouwerij bevinden maar die is helaas gesloten. We wandelen naar buiten en volgen het kaartje. Een memorabel punt is de plaats waar de rivier de Fulda en Werra samen stromen en vanaf hier Weser heten. We lopen vanaf dat punt langs de oever van de Fulda terug naar de Lange Strasse en vandaar naar de St. Aegidien Kerk, die echter - helaas -
gesloten is. Wel is goed te zien dat het voormalige kerkhof geofferd is voor een straat, de fraaie
grafstenen zijn rechtop tegen de kerkmuur geplaatst. Net voor het verlopen van de parkeertermijn zijn we bij de auto en zoeken weer een fraaie route door de natuur richting Uslar.
Uslar is in vergelijking met Hann. Munden en Warburg, klein, saai, niet interessant. We kopen er een drankje bij ijscafe San Marco, het is een klein terras en de mensen houden best goed afstand. Nog even tanken want morgen hebben we weer een reisdag.
We laten Bad Carlshafen achter ons met een fraaie foto bij volle maan. Dit is ook onze laatste dag in Duitsland, wel kunnen we zeggen dat deze streek van Duitsland erg mooi is de natuur, het landschap en natuurlijk de talloze leuke stadjes met de fraaie vakwerkhuizen.
Tips voor reizen in Duitsland
1. In Duitsland zijn heel veel goede maar ook rommelige campings, probeer tevoren een keus te maken b.v.
via Eurocampings waar beoordelingen, prijzen en adressen gegeven worden. Onze ervaring is dat dit redelijk klopt maar dat m.n. de prijzen kunnen afwijken.
2. In Duitsland zijn vaak wegwerkzaamheden, zowel lokaal als op snelwegen dit levert vaak files en dus vertraging op plan uw reis dus ruim.
3. Heel veel campings houden middagspauze van 13.00 tot 15.00 uur, soms wordt er dan niet opgedaan, dat is vervelend als je om vijf over één aankomt. Onze ervaring is dat heel veel campinghouders dan toch hun hand over het hart halen en je binnen laten maar dat is geen garantie.
4. De sanitaire voorzieningen zijn eigenlijk overal heel goed, de houten schuren waar de schimmel op staat zul je niet meer vinden.
5. Neem natuurlijk een goede kaart mee voor het geval je navigatiesysteem er mee ophoudt, kost weinig en is op zo'n moment onbetaalbaar.
6. Veel campings hebben geen mogelijkheden om te betalen met 'de kaart' houdt dus altijd contant geld bij de hand.
7. Langs de autosnelwegen zijn veel parkeer en restauratie mogelijkheden maar ben je daar niet, nou dan is het echt zeldzaam, vind je er toch een dan mag je hopen dat ie schoon is.
8. De meeste Duitsers zijn erg toegankelijk (geworden) een praatje aanknopen gaat zomaar, wel Duits spreken natuurlijk.
9. Grote steden als Hamburg, Bremen, Hannover enz. neem de bus of de metro want je auto raak je daar alleen kwijt tegen hoge kosten, als je al een plaatsje vindt. En daarbij het rijden in een dergelijke stad is geen 'fun'.